Η άγνωστη Ελληνική Ιστορία καταρρίπτει κάθε μετέπειτα παραμύθι - εσύ γνωρίζεις τον Πυραίχμη τον Αιτωλό;

Δαβίδ και Γολιάθ ή Πυραίχμης και Δέγμενος;

Είναι ξεκάθαρο πως αν κάποιος ψάξει την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία θα δει "Μύθους" που έχουν καταπληκτικές ομοιότητες με αφηγήσεις άλλων και μάλιστα μεταγενέστερων που αρκετοί θεωρούν ιστορικά γεγονότα, είναι θλιβερό αλλά στην Ελλάδα η πλειοψηφία αγνοεί την Ελληνική εκδοχή του μεγάλου κατακλυσμού αλλά ξέρει με κάθε λεπτομέρεια την Ιουδαϊκή εκδοχή οπότε φαντάζει ουτοπία να γνωρίζει την Ελληνική εκδοχή του Δαβίδ και Γολιάθ.

Πριν πάμε όμως στην ιστορία του Πυραίχμη καλό θα ήταν να τονίσουμε πως αυτή η άγνοια μας έχει δώσει την δυνατότητα σε διάφορους να κλέβουν και να διαστρεβλώνουν την Ελληνική Ιστορία θέλοντας να δώσουν κάποια αξία στην μηδαμινή παρουσία τους στην περιοχή, ξεκινώντας από την Τουρκία ή τους Σλάβους και φθάνοντας εσχάτως στους Αλβανούς.

Ποιος ήταν όμως ο Πυραίχμης;

Σύμφωνα με τον Παυσανία ήταν το 1104 π.Χ. όταν ο Αιτωλός Βασιλιάς Όξυλος πέρασε απέναντι στην Ηλίδα ( τη σημερινή Ηλεία) και προσπάθησε να την κατακτήσει, εκεί βρήκε την αντίσταση των Ηλείων και σύμφωνα με την πρακτική της εποχής η κάθε πλευρά έπρεπε να επιλέξει έναν πολεμιστή για την μονομαχία, οι Ηλείοι επέλεξαν τον Δέγμενο ο οποίος ήταν επιδέξιος τοξότης και από την πλευρά των Αιτωλών επιλέχθηκε ο Πυραίχμης ο οποίος ήταν εξαιρετικά βραχύσωμος σε αντίθεση με τον Δέγμενο που ήταν ιδιαίτερα σωματώδης ( σας θυμίζει κάτι αυτό) και ο οποίος για όπλο είχε μία σφεντόνα (μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι) ο Πυραίχμης με ένα χτύπημα εξ αποστάσεως στο μέτωπο κατάφερε να εξουδετερώσει τον Δέγμενο. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για την κυριαρχία του Όξυλου Αιτωλού, τον οποίο αργότερα οι Ηλείοι δέχτηκαν ως βασιλιά τους.

Ακολουθεί το κείμενο του Παυσανία:

1-7 Ὀξύλῳ δὲ σπεύσαντι ἀμαχεὶ λαβεῖν τὴν Ἠλείων ἀρχὴν Δῖος οὐκ εἶκε, πρόκλησιν δὲ ἐποιεῖτο μὴ σφᾶς παρασκευῇ τῇ πάσῃ διακινδυνεῦσαι, προκριθῆναι δὲ ἀφ' ἑκατέρων στρατιώτην ἕνα ἐς τὴν μάχην: [2] καί πως συνήρεσε ταῦτα ἀμφοτέροις, οἱ δὲ ἐς τὸ ἔργον προταχθέντες Δέγμενός τε Ἠλεῖος ἦν τοξότης καὶ παρὰ τῶν Αἰτωλῶν Πυραίχμης σφενδόνην δεδιδαγμένος. κρατήσαντος δὲ τοῦ Πυραίχμου τήν τε βασιλείαν ἔσχεν Ὄξυλος καὶ Ἐπειοὺς τοὺς ἀρχαίους τὰ μὲν ἄλλα εἴασεν ἐπὶ τοῖς αὑτῶν μένειν, συνοίκους δέ σφισι τοὺς Αἰτωλοὺς ἐπὶ ἀναδασμῷ τῆς χώρας ἐπεισήγαγε. καὶ Δίῳ τε ἀπένειμε γέρα καὶ ἥρωσι τοῖς τε ἄλλοις κατὰ τὰ ἀρχαῖα ἐφύλαξε τὰς τιμὰς καὶ Αὐγέᾳ τὰ ἐς τὸν ἐναγισμὸν ἔτι καὶ ἐς ἡμᾶς αὐτῷ καθεστηκότα.

Παυσανίου Ηλειακά Α΄

Το τι θα επιλέξει ο καθένας να θεωρήσει ως ιστορικό και αυθεντικό είναι στο χέρι του όμως το ότι η Ελληνική γραμματεία  είναι άγνωστη στην πλειοψηφία είναι μια επικίνδυνη κατάσταση για την συνέχεια του Ελληνισμού, εξάλλου αυτό που ξεχωρίζει τους Έλληνες από άλλους αρχαίους λαούς είναι η πλούσια ιστορία μας και το ότι από τον Ελληνικό πολιτισμό γεννήθηκαν τα πάντα που είναι σημαντικό για την εξέλιξη της ανθρωπότητας, ίσως για αυτό δεν θέλουν να γνωρίζουμε. 

Ευτυχώς εκτός της Ελλάδας υπήρχαν και θα υπάρχουν κάποιοι που τιμούν και θυμούνται τον Ελληνισμό. 

"Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξης του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.
Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκριση του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνόταν, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά (για κάθε εποχή) ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφος του.
Μα ποιοι, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος.
Κανένας απο τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς.
Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες.
Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα άσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους (Έλληνες), οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα.
*Απόσπασμα από το βιβλίο του Friedrich Nietzsche, Η γέννηση της τραγωδίας, 1872, κεφ. 15.