Διαδηλώσεις: Πότε μια διαδήλωση είναι επιτυχημένη και πως κατέληξαν βαλβίδα εκτόνωσης της κοινωνίας.

 Οι διαδηλώσεις - εξεγέρσεις είναι το τελευταίο εργαλείο στα χέρια των καταπιεζομένων Λαών αλλά τα τελευταία χρόνια έχουν μετατραπεί από τους εξουσιαστές σε βαλβίδα εκτόνωσης.

Στην Παγκόσμια Ιστορία οι διαδηλώσεις - εξεγέρσεις άλλαξαν την Ιστορία και τις τύχες Εθνών και Λαών ας δούμε μερικά παραδείγματα.

 

Βοστόνη, Boston Tea Party, 1773

Χειμώνας του 1773 στη Βοστόνη. Ένα κρύο απόγευμα του Δεκεμβρίου πλήθος διαδηλωτών συγκεντρώθηκε στο λιμάνι της πόλης για να εμποδίσει την έλευση του πλοίου που μετέφερε τσάι από την Ανατολική Ινδία. Στόχος ήταν η κατάργηση του μονοπωλίου του εμπορίου τσαγιού, το οποίο μέχρι τότε ανήκε αποκλειστικά στην East India Company. Αυτή η μικρή επανάσταση ήταν σημαντική, γιατί πρόκειται για ένα από τα γεγονότα που οδήγησαν, τελικά, στην Αμερικάνικη Ανεξαρτησία.

Σικάγο, Πλατεία Haymarket, 1886 (Εργατική Πρωτομαγιά)

Την 1η Μαΐου γιορτάζεται η ημέρα των εργατών. Εκείνη τη μέρα το 1886, τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν, διεκδικώντας 8ωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Οι εργάτες, ξεκίνησαν με τις γυναίκες και τα παιδιά τους για να διαδηλώσουν ειρηνικά στην πλατεία Haymarket. Τελικά, ο απολογισμός ήταν θλιβερός, αφού συνελήφθησαν οκτώ διαδηλωτές που δικάστηκαν, τέσσερις από αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο και άλλος ένας αφαίρεσε μόνος του τη ζωή του στη φυλακή. Η διεθνής προβολή αυτής της δίκης δημιούργησε τα θεμέλια της Εργατικής Πρωτομαγιάς ως εργατικής γιορτής.

Ινδία, Satyagraha (Η Ειρηνική Μέθοδος της Ψυχής), 1930

Είναι η πιο σημαντική κίνηση για την ανεξαρτησία της Ινδίας από την Βρετανία. Οι Ινδοί δεν είχαν το δικαίωμα να εξάγουν το αλάτι τους, αλλά ήταν υποχρεωμένοι να το αγοράζουν επεξεργασμένο από την Αγγλία σε πολύ υψηλότερη τιμή. Τον Μάρτιο του 1930 ο Μαχάτμα Γκάντι ξεκίνησε μια πορεία 24 ημερών από το Ahmedabad στο Dandi, μαζεύοντας κόσμο στη διαδρομή. Όλοι μαζί βούτηξαν στη θάλασσα για να βγάλουν αλάτι. Περισσότεροι από 80.000 άνθρωποι κατέληξαν στη φυλακή για αυτή τους την πράξη. 

Η επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843.

Η αρχική ημερομηνία εκδήλωσης του κινήματος είχε ορισθεί να είναι η 25η Μαρτίου 1844, για να συμπίπτει με τον εορτασμό της επανάστασης. Ο ενθουσιώδης όμως Μακρυγιάννης διέδωσε το μυστικό σε πολλούς, με αποτέλεσμα να επισπευσθεί η εκδήλωση του κινήματος. Το κίνημα είχε αποφασισθεί να ξεσπάσει στους στρατώνες, έτσι ώστε να ακινητοποιηθούν άμεσα τα στελέχη του Οθωνικού καθεστώτος. Έτσι, τη νύχτα της 2ης προς 3ης Σεπτεμβρίου πολλά σημαίνοντα στελέχη του κινήματος κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του Μακρυγιάννη για να δώσουν το τελικό σύνθημα. Η χωροφυλακή παρατήρησε τις ύποπτες κινήσεις γύρω από την οικία του και την περικύκλωσαν. Ο Καλλέργης, συνειδητοποιώντας την κρισιμότητα της κατάστασης, κατέφθασε στους στρατώνες και ξεσήκωσε τους αξιωματικούς με το σύνθημα "Ζήτω το Σύνταγμα". Αμέσως διέταξε έναν λόχο να διαλύσει την πολιορκία του οίκου του Μακρυγιάννη και άλλον ένα να ανοίξει τις φυλακές του Μεντρεσέ, ενώ αυτός παράλληλα κατευθυνόταν με 2.000 στρατιώτες στα ανάκτορα. Επιπλέον είχε στείλει στρατιωτικά αποσπάσματα να καταλάβουν το νομισματοκοπείο, την Εθνική Τράπεζα, το Δημόσιο Ταμείο και τα διάφορα υπουργεία.

Η άφιξη του στρατού με ζητωκραυγές και συνθήματα συντέλεσε, ώστε να σπεύσουν προς τα ανάκτορα και οι κάτοικοι της Αθήνας και να ενωθούν με τον στρατό. Ο Βασιλιάς έστειλε τον υπασπιστή του Γρίβα Γαρδικιώτη και τον υπουργό στρατιωτικών Αλεξάκη Βλαχόπουλο να βολιδοσκοπήσουν την κατάσταση και να προσπαθήσουν να μεταπείσουν τους στρατιώτες. Κατά διαταγή όμως του Καλλέργη συνελήφθησαν αμέσως. Ο Όθωνας, φοβούμενος για τα χειρότερα, έστειλε τον Στάινστορφ, τον διαγγελέα του, στο Σχινά για να φέρει τα πυροβόλα. Ο τελευταίος όμως προτίμησε να συνταχθεί με τους επαναστάτες.

Στις 3 τα ξημερώματα προσήλθαν και οι πολιτικοί αποστάτες και μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας, ο Α. Μεταξάς, ο Α. Λόντος, ο Κ. Ζωγράφος, ο Ρ. Τζουρτζ, κάλεσαν τους υπόλοιπους συμβούλους της επικρατείας σε συνεδρία για να επικυρώσουν τις επαναστατικές πράξεις. Το συμβούλιο αναγνώρισε το κίνημα, καθόρισε τη σύγκληση Εθνοσυνέλευσης και διόρισε επιτροπή υπό τους Γεώργιο Κουντουριώτη, Λ. Μαυρομιχάλη, Γ. Λινιάνα, Γ. Ψύλλα, Ανδρέα Λόντο και Κ. Προβελέγγιο, η οποία θα παρουσίαζε τις αποφάσεις του στο Βασιλιά. Το νέο υπουργικό συμβούλιο, στο οποίο συμμετείχαν στελέχη και από τα τρία μεγάλα κόμματα, είχε ως εξής (Κυβέρνηση Ανδρέα Μεταξά 1843): Πρόεδρος και υπουργός εξωτερικών Ανδρέας Μεταξάς, υπουργός στρατιωτικών ο Ανδρέας Λόντος, υπουργός Ναυτικών ο Κωνσταντίνος Κανάρης, υπουργός Δικαιοσύνης ο Λέων Μελάς, υπουργός εκκλησιαστικών & παιδείας ο Μιχαήλ Σχινάς, υπουργός Οικονομικών ο Δρόσος Μανσόλας και υπουργός Εσωτερικών ο Ρήγας Παλαμήδης.

Διαδηλώσεις - εξεγέρσεις πότε έχουν επιτυχία και πότε είναι βαλβίδα εκτόνωσης; 

Επιτυχία - αποτέλεσμα:

1. Πτώση του καθεστώτος και ικανοποίηση των αιτημάτων που πρέπει να ξεκάθαρα και καθορισμένα πριν την δράση.
2. Άμεση κατάργηση νόμων που είναι αντίθετοι με το διακύβευμα της διαδήλωσης.
3. Δημιουργία μετώπου στα πλαίσια των θέσεων της διαδήλωσης.

Αποτυχία - βαλβίδα εκτόνωσης του συστήματος:

1. Συνέχιση της ίδια πολιτικής από το καθεστώς.
2. Ψήφιση και άλλων νόμων αντίθετους με το διακύβευμα της διαδήλωσης.
3. Ανάδειξη νέων εκπροσώπων του συστήματος και παραπλάνηση της κοινής γνώμης.
4. Αίσθημα επιτυχίας και εφησυχασμός
5. Σκληραίνει την στάση του το καθεστώς .

Πώς καταλαβαίνουμε την στημένη από το καθεστώς εκτόνωση;

1. Προβολή από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ.
2. Απουσία δυνάμεων καταστολής.
3. Προβολή προσώπων από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ που υποτίθεται είναι ενάντια στο καθεστώς και τα αποία αναλαμβάνουν ηγετικό ρόλο στην διαδήλωση (το  κοινό καπέλωμα της δράσης) πετώντας την μπάλα στην εξέδρα με αόριστα ψηφίσματα και συμπεράσματα.
4. Επανάληψη της δράσεις με τα ίδια χαρακτηριστικά μέχρι την κόπωση των διαδηλωτών απουσία οποιοδήποτε αποτελέσματος.

 Συμπέρασμα:

Καμία αντίσταση δεν πάει χαμένη αν δεν υποχωρήσουν όσοι συμμετάσχουν, η κοινή γνώμη είναι σημαντική αλλά εύκολα ελεγχόμενη από το καθεστώς και σε αυτό ποντάρουν. Καμία αλλαγή δεν έγινε με μετριοπάθεια και ποτέ χωρίς αντίσταση του καθεστώτος, το ενδεχόμενο της άμεσης σύγκρουσης πρέπει να είναι μέσα στο πλάνο δράσης και πάντα να υπάρχουν πολλά πρόσωπα που θα είναι έτοιμα να αναλάβουν πρωτοβουλίες φυσικά βασισμένα στο διακύβευμα της διαδήλωσης.  

Και μην ξεχνάμε πως το βασικό είναι η αλλαγή του τρόπου και των κανόνων του καθεστώτος και όχι απλά η αλλαγή προσώπων.

Άξιοι όσοι συμμετέχουν και καθήκον όλων η συμμετοχή αλλά και ευθύνη όλων το τελικό αποτέλεσμα.